Strona:PL Urke-Nachalnik - Wykolejeniec.pdf/111

stawił siebie i kolegę. Kobieta, jak zauważyli, z tej znajomości była zadowolona.
 — Gdzie to panowie bywają, że po raz pierwszy was widzę. Znam się z kolegą od lat. Dziwi mnie, że nigdy mi o was nie wspominał.
 — Wie pani, literat zawsze jest zajęty swojemi myślami, tak że zapomina o swoich kolegach — zapewniał Romek.
 — A dawno wy się znacie ze sobą? Czy panowie są także literatami?
 — Jeszcze gorsi, niż literaci — odrzekł Lipek, siląc się na dowcip.
 — Jest pan dowcipny. Ale ja nie mam czasu, muszę biec na próbę do teatru.
 — Ach, pani jest artystką — zawołał domyślnie Roman.
 — Dlaczegóż to? Czy wyglądam na taką?
 — Wygląda pani cudownie!
 — Żartuje pan.
 — Wcale nie. Pola Negri nie lepiej wygląda!
 — Jaki pan śmieszny. Ale dlaczego kolega pański nic nie mówi?
 — Zęby kolegę bolą. Doktór zabronił mu mówić, tembardziej z kobietami!
 Na potwierdzenie jego słów, Lipek chwycił się za podbródek, jęcząc żałośnie.
 — Ale ja już muszę pójść — zawołała znagła, szykując się do odejścia.
 — Proszę pozdrowić kolegę, — dodała — i pro-