Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/261

 — Co pan tam ma? — spytała, wskazując głową odkrytego Anioła śmierci.
 Jemu błysnęła nagle myśl, że tak będzie najlepiej: wstał i odsłonił grupę.
 Jadwiga podniosła się z krzesła, podeszła i poczęła patrzeć.
 — Rozumiem tak, jak rozumiałam Wampira — powiedziała smutno i ze współczuciem.
 — Niechże mi teraz pani powie — — rzekł Rdzawicz, przysuwając jej krzesło.
 — Jest narzeczoną.
 Rdzawicz uczuł, że ogień uderza mu w głowę, ale zarazem zdziwił się, pierwsze uczucie bowiem nie było bolesne, ale przeciwnie, jakby przynoszące ulgę po długiem cierpieniu. W jednej sekundzie przemknęły mu myśli: a więc skończyło się, zapadło i trzeba skończyć... Jakby odetchnął po zrzuceniu z ramion wielkiego ciężaru i jakby jakieś dawne swobodne życie znów otwierało się przed nim. Bądź co bądź, przecież jest dno w tej przepaści. Blada i czysta twarz Eli Rosieńskiej zamajaczyła mu w oczach.
 — Borzewskiego — rzekł prawie swobodnie.
 — Nie, Kołolaskiego — odparła Strzeliska.
 Rdzawicz cofnął się. Nie mógł zrozumieć.
 — Co? co? — zapytał.
 — Kołolaskiego — powtórzyła.
 — Jakto? Tego grubego, niemłodego blondyna z pod Klecka?
 — Tak. Tego.
 — Jakże się to stało? Kiedy?