Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/262

 — Przed dwoma tygodniami.
 — A cóż Borzewski?
 — Niema go teraz w Warszawie.
 — Wszakże on się kochał w niej?
 — Tak, nawet bardzo.
 — Przecież i ona w nim?
 — Tak, i jeszcze się kocha.
 — No, więc dlaczegóż się tak stało?
 — Bo nie mogło być inaczej. Zresztą to ja zrobiłam — rzekła spokojnie Strzeliska.
 — Pani?! Ale dlaczegóż?
 — Mówię panu, że nie mogło być inaczej. Borzewski zbankrutował ze szczętem.
 Rdzawicz doznał jakiegoś wrażenia satysfakcyi i przyjemności.
 — Jak pan zapewne słyszał — mówiła dalej Strzeliska — założył on hutę szklaną do spółki z Siodłowskim z Ukrainy i kniaziem Mojwiłłem. Spółka była tego rodzaju, że Borzewski i Siodłowski dawali pieniądze, a Mojwiłł, który oprócz tytułu kniaziowskiego, nic nie ma, ale się specyalnie kształcił za granicą, miał być dyrektorem technicznym. Tymczasem Siodłowskiemu, który jest milioner i fantastyk, odechciało się nagle huty szklanej, w której przyszłość przestał wierzyć, pokłócił się z Borzewskim i skorzystawszy z jakiegoś punktu rozwiązalności kontraktu, podobno nawet niezupełnie formalnie pieniądze wycofał. Borzewski pozostał sam, z mocno zachwianem zaufaniem u ludzi do całego interesu. Zaczął forsować i zaangażował majątek swojej rodziny, na który zaciągnął dług. Nagle stary papa Bo-