A ziemia? ciało Imera: bystre potoki jej, są to
Żyły olbrzyma; a kruszce, jego to ścięgna ogromne;
Byłaby ciemną, bezpłodną ziemia, jeśliby niebieska
Błogość, w promieniach słonecznych światła nań, ciepła nie zlała:
Ale gdy zlała, wnet łono matki tej życiem zadrgało.
Toż zielenieje murawa, pączki kraśnieją, owoce
Wiążą się w kłąbki, drzew sczyty szumią, zwierzęta i ludzie
Pokarm swój z łona jej ciągną. — Ojciec wszech rzeczy dwie wagi
Trzyma na szali: z, nich jedna zowie się ziemska potęga,
Druga niebieska pobożność. — Thor bez wątpienia jest silny,
Kiedy swe biodra skaliste pasem cudownym ociska;
Odyn jest mądry zaprawdę, kiedy w zdrój Urdy[1] pogląda,
Lub kiedy krucy mu wieści z całego świata przynoszą.
Przecież sam Thor i sam Odyn drżeli — korony ich zbladły —
Kiedy padł Balder — ta splotu Walhallowego przepaska!
Przecież wypłowiał z boleści sczyt Igdrazylu zielony,
Nidheg-Smok uradowany podgryzł mu korzeń w tryumrie,
Dzieci Nocy prastarej — duchy zerwały swe pęta;
Mknęły po świecie swobodne. Wąż Midgardowy zasyczał
Żądłem zatrutem ku niebu, Fenrys-Wilk zawył i Surtur
Mieczem powionął ognistym. Odtąd, jak sam to wciąż widzisz,
Wojna z czerwonym puklerzem, środkiem stworzenia przechodzi
W niebie kur ozwał się strojny złotym grzebieniem, na ziemi
Zapiał czerwonopłomienny, zguby powszechnej zwiastuny.
Dawniej mir kwitnął nie tylko w bożych pałacach na niebie,
Kwitnął i w łonie ludzkości. W sercu tak człeka jak boga
Mieszkał on dawniej zarówno. — Wszystko co widzim na ziemi
Było spełnione już w niebie, ale spełnione wspanialej. —
Łuna to Nieba na tarczy świeci runicznej u Sagi,
Dziejów bogini. Toż dawniej w duszy każdego człowieka,
Żył duch Baldera! — Przypomnij owe sczęśliwe godziny,
Kiedy ci żywot dziecinny płynął spokojnie w zaciszu;
Tak czarujący, jak duma rozmarzonego słowika,
Co się na kwiatach, wstrząśnionych tchnieniem zefiru kołysze.
- ↑ Metaforycznie, zamiast: kiedy rozpatruje się w przeszłości (Urda, przeszłość) i z jej doświadczenia korzysta.
