cylii Dominikina [1] [2], a klasyczności ziemskiej pełen św. Cecylii Rubensa [3] … tak jak sentymentalizmu św. Cecylii Poussina [4][5], a prostoty pełnej królewskości i królewskości pełnej prostoty świętej Cecylii van Eyka i świętej Agnieszki wielkiego Alonsa Cano [6][7]. Malarze tutaj wymownie wypowiedzieli związek uśmiechu z muzyką…. Uśmiech zachwycenia jest słońcem życia, inny zaś uśmiech prześliczny swobody dziewczęcej, piękniejszy niż pączek róży wiośniany, jak na licu Lawinii, córki Tycjana [8]. – Szkoła Flamandzka dała nam pustotę i rozpasanie uśmiechu. Hogarth [9] nadał mu cechę filozoficzną, subtelną i głęboką, która przy wielkim komizmie w jednej chwili czasem zdolna przerazić, jak śmiech dziecka przy uśmiechu wyszczerzonej w słońcu, wśród kwiatów trupiej głowy, w której wąż się zagnieździł – i Holbein [10] schwycił pewien rodzaj uśmiechu intelligencyi mistrzowsko, że wspomnę tylko portret Erazma Rotterdamczyka [11] i Anny Bole[y]ny [12]. – – –
Strasznym jest uśmiech efronta, straszniejszym cynika, obrzydliwym ultra sceptyka, obrzydliwszym starej, bezczelnej kokietki. – Uśmiech dziewiczy ma w sobie coś boskiego, jak uśmiech Ewy przed grzechem, uśmiech kobiecego tryumfu jest pełen odcieni, niemniej
- ↑ Berlin.
- ↑
Domminikina, to spolszczenie od Domenichino, pseudonimu Domenico Zamieri'ego, patrz artykuł o Domenico Zampierim w Wikipedii.
- ↑ Paryż.
- ↑ Paryż.
- ↑ Bardzo możliwe, ze chodzi o Nicolasa Poussina, patrz artykuł Nicolas Poussin w Wikipedii.
- ↑ Paryż.
- ↑ Patrz artykuł Alfonso Cano w wikipedii.
- ↑ Berlin.
- ↑ Patrz artykuł William Hogarth w Wikipedii.
- ↑ Patrz artykuł Hans Holbein (młodszy) w Wikipedii.
- ↑ Madryt.
- ↑ Obie w Berlinie.
