Strona:PL Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Kiwony.djvu/90

T. Dołęga-Mostowicz 89

Kiwony

POWIEŚĆ WSPÓŁCZESNA.

 Cześniak rozejrzał się:
 — Niech matka wyjdzie, to i powiem panu dlaczego.
 — Proszę! — krzyczał Józef. — Proszę mówić! Zaraz!
 — Niech matka wyjdzie to i powiem. Inaczej — niespokojnie odpowiedział Cześniak.
 — To ja pójdę! Ja pójdę. Józieczku, daruj mu, to poczciwy chłopak ten Wojtek. Ja pójdę, poczekam w przedpokoju.
 Ponieważ żaden z mężczyzn nie zaoponował, pokręciła się na miejscu i drepcząc wyszła.
 — A ot, dlaczego — zaczął Cześniak przyciszonym głosem, — że Natka mnie przyznała się, że to z panem też nietylko w kuzynowskim stosunku jest.
 Józef zbladł, jak płótno. Przed oczyma zawirowały mu różnokolorowe płatki.
 Cześniak widząc wrażenie swoich słów, umilkł i siedział nieruchomo na krześle.
 Sprawa była jasna. Józef pojął, że znajduje się w rękach tego draba, który nie omieszka go szantażować. Natka jest podła. Przecież był wówczas smarkaczem i to jej wyłączna wina. Podła!... Teraz z jakąż satysfakcją grosza jednego nie dałby jej.
 Zwolna zapanował nad rozhuśtanemi nerwami i zapytał:
 — Więc Natka oczerniła mnie przed panem?
 — Co tam oczerniła — wzruszył ramionami Cześniak — całkiem zwyczajnie. Zażądałem, jakeśmy się zaręczyli, by przyznała się, dlaczego nie jest w porządku, to mi i powiedziała z płaczem, że to z panem. Ot i wszystko.
 — A...a wie pan, że wówczas nie miałem jeszcze dziewiętnastu lat?
 — Wiem i nie winuję. Ludzka rzecz. I nie mówiłbym, gdyby pan takich fochów nie robił.
 Józef przygryzł wargi, wydobył z szuflady biurka książeczkę czekową. Powoli odkręcił wieczne pióro i wypisał czek:
 — Proszę.
 Cześniak nie ruszył się z miejsca.
 — Proszę, oto czek na osiem tysięcy — potrząsnął papierkiem Józef.
 — Ja tak nie wezmę — powiedział Cześniak.
 — Aha! — ironicznie uśmiechnął się Józef — teraz osiem już nie wystarczy?
 — Ech, z pana to też człowiek! Gdyby o mnie chodziło to i złamanego szeląga od pana nie wziąłbym. Ale dobrze. Niech pan tylko da mi podpisać weksel, że ja od pana pożyczyłem osiem tysięcy.
 — Weksel? Po co?
 — Bo ja oddam. Procenty panu będę płacił, a jak czego się dorobię, to ratami spłacę.
 Józef szeroko otworzył oczy. Nie ulegało wątpliwości, że miał do czynienia z uczciwym człowiekiem, któremu ani przez chwilę nie przyszło na myśl szantażowanie przyszłego szwagra. Wstał i wyciągnął doń rękę:
 — Panie Cześniak, proszę mi darować. Nie chciałem pana obrazić.
 Cześniak podał swoją i bąknął:
 — Nie każdy jest świnia, choć bywa bez chleba.
 — Panie drogi, niech pan to weźmie jako poprostu prezent.
 — Co to, to nie.
 — Dlaczego?... No więc dobrze, to poślę czek Natce, jako podarek ślubny, tego mi pan nie zabroni?
 — A, to już nie moja rzecz.
 Józef wahał się chwilkę, podarł czek i wypisał nowy na okrągłe dziesięć tysięcy. W tym miesiącu z samej kokainy otrzymał dwanaście. Niech sobie mają.
 Nacisnął dzwonek i kazał Piotrowi poprosić panią Bulkowską.
 — Ciociu — zaczął — otóż doszliśmy z panem Cześniakiem do porozumienia. Ponieważ on nie chce nic przyjąć, więc pozwolę sobie wręczyć cioci ten papierek dla Natki na prezent ślubny. Za tym papierkiem w banku wypłacą dziesięć tysięcy złotych.
 — Jesssusss, Maryja! — jęknęła pani Michalina.
 — Otóż tak. Z tego niech użyją na warsztat ile trzeba. Reszta przyda się im na urządzenie się po ślubie.
 — O, Boże drogi, jakże ja mam dziękować! Takie pieniądze!
 — Niech ciocia nie dziękuje. Ja mam dla siebie zadużo, a wy jesteście moje najbliższe krewne. Niech ciocia powie Natce, że jej winszuję takiego zacnego i uczciwego człowieka, jak jej mąż. W dzisiejszych czasach to rzadkość.
 — Zbyt pan łaskaw — skłonił się Cześniak.
 — Nie, panie, nie zbyt. I powiem panu, że ile razy potrzebna panu będzie pożyczka, poręczenie, czy żyro na wekslu, zawsze może pan na mnie liczyć.
 — Bardzo dziękuję.
 — Ale ja mam też jeden warunek. Z tego co oboje macie można wychować syna, ale trudno go będzie kształcić. Otóż ja chcę wziąć na siebie koszty jego nauki. Sprowadzicie go, oczywiście, do siebie, Prawda?...
 — No pewno, bo jakże?
 — Tedy trzeba go oddać do szkół. Ile on ma lat?
 — A no na świętego Michała będzie mu dziesięć — obliczyła ciotka Michalina
 — Dziesięć? Więc trzeba go oddać do gimnazjum. Chcę, żeby mój siostrzeniec wyszedł na ludzi. Tu już chyba pan nie będzie miał nic przeciw?

(D. c. n.).