Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1593

podobnej niecnoty z taką obojętnością i to jeszcze w czcigodnym domu urzędnika.
 — No, no! — rzekł Segoffin z naiwnym uśmiechem — cóż takiego?
 — Jakto? co takiego! ściskać i całować tę dziewczynę w mojej obecności, kiedy mnie zawzięcie prześladujesz twojemi miłosnemi oświadczeniami?
 — Zazdrosna!
 — Zazdrosna! ja? Nie nabijaj tem sobie głowy! Jeżelibym kiedy miała iść za mąż, od czego zachowaj mnie Boże, to pewniebym nie ciebie wybrała.
 — Niewiadomo...
 — Jakto, już to ja wiem dobrze..
 — Co ma być, to będzie, moja kochana.
 — Ależ...
 — Dajmy temu pokój, dajmy pokój — rzekł flegmatyk, przerywając Zuzannie Robertowej z najpewniejszą o siebie zarozumiałością — pragniesz jak najgoręcej zaślubić mnie. Co ma być, to będzie, nie mówmy o tem.
 — O! Chryste Panie! — zawołała powiernica sędziny, urażona do żywego takiem zarozumialstwem tego człowieka; poczem, wyrzucając sobie podobne uniesienie, dodała z szyderczym spokojem. — Masz słuszność, panie Segoffin, nie mówmy już o takiem głupstwie. Powinniśmy teraz mówić tylko o Panu. Oto kostjum jego już gotowy, trzeba mu odnieść do pokoju, bo zapewne wkrótce powróci, z trybunału.
 — Ah — westchnął Segoffin, kiwając głową — trybunał...
 I wydał jeszcze głębsze westchnienie.
 Westchnienie było rzeczą tak rzadką u tego obojętnego, na wszystko człowieka, że pani Robertowa, nadzwyczajnie zatrwożona, zapytała go skwapliwie:
 — Co ci jest, czego tak wzdychasz, ty, którego zwykle nic nie wzrusza?
 — Spodziewałem się tego — odpowiedział Segoffin, ki-