Strona:PL Sue - Milijonery.djvu/143

 — Kiedy komu zadaję pytanie.... to czekam, mój panie, ażeby mi na nie odpowiedziano, — zawołał Ludwik głosem groźnym.
 — Jakto, mój przyjacielu.... ty przemawiasz do mnie takim tonem?
 — Taki jest mój sposób mówienia; a tym gorzéj jeżeli on panu jest niemiły!
 — Dalipan! słuchaj mości panie, — krzyknął lichwiarz wstając nagle i głaszcząc swoje wąsy; poczém dodał tylko: — Zresztą! jużem ja odbył moją próbę, dawny żołnierz, niejedną naznaczony raną, wiele rzeczy mogę puścić mimo siebie. Odpowiém ci tedy, mój kochany klijencie, że nazwisko i adres tej dziewczyny dla tego znajdują się na moim bilecie, ponieważ napisałam je na nim dla mojéj pamięci.
 — Więc pan znasz Maryję?
 — Nie inaczéj!
 — Starasz się pozyskać jéj przywiązanie?
 — Trochę.
 — I masz nadzieję?
 — Wielką.
 — A ja, mój panie zabraniam ci, ażeby twoja noga u niéj nie postała!
 — Patrzaj! — rzekł zcicha do siebie lichwiarz, — to widzę rywal! Rzecz dziwna! Ah!