Strona:PL Stendhal - Lamiel.djvu/178

 — Zdradź mnie i wydaj, jeśli chcesz, mówi.
 Tem ją zdobył. To charakter! Oddaje mu się.
 — Kto jesteś?
 — Prowadzę wojnę ze społeczeństwem, które prowadzi wojnę ze mną. Czytuję Corneille‘a i Moliera. Jestem zbyt wykształcony aby pracować rękami i zarabiać trzy franki za dziesięć godzin pracy.
 Mimo iż nękany przez wszystkie policje świata i to ze szczególną zaciekłością z przyczyny figlów które im płata, Valbayre prowadzi ją dumnie do teatru. To zuchwalstwo sprawia, że Lamiel rozkochuje się w nim do szaleństwa. Wreszcie poznała miłość. Ucieka, żyje z Valbayrem, i pomaga mu w zbrodni.
 Valbayre dostaje się do więzienia, Lamiel jest w niebezpieczeństwie. Poczciwa pani Le Grand ukrywa ją na pensjonacie żeńskim, gdzie Lamiel dostaje się jako nauczycielka. Spotyka tam doktora Sansfin jako lekarza. Doktór chce się wkraść w łaski księcia de Miossens, który myśli o Lamiel ponieważ jest podrażniony jej zniknięciem (ale niezdolny jest do miłości i do namiętności). Sansfin powiada mu, że ma widoki odnalezienia Lamiel; trzebaby na to poświęcić pięćdziesiąt ludwików; wyciska z księcia sto. Książę spotyka ją, Lamiel nudzi się na pensji, godzi się do niego wrócić. Ale, niewierność wobec Valbayre‘a gnębi ją, wciąż kocha bandytę. Wyuczony wdzięk i dobre wychowanie księcia walczą z energją i wynalazczością Valbayre‘a. Okropna nędza bandyty stanowi kontrast z olbrzymim majątkiem księcia. W tej epoce Lamiel zna już na tyle świat, aby ocenić sprawy życia, zwłaszcza przy pomocy wiernej przyjaźni pani Le Grand. Lamiel jest smutna, książę uważa że jest o wiele w lepszym tonie.
 Jest mowa o tem aby ożenić księcia, jest bardzo niezdecydowany. Ociąga się z deklaracją.
 Sansfin powiada do Lamiel: „Niezdara jesteś że się godzisz na to małżeństwo; książę jest taki niezdecydowany, że mogłabyś przeszkodzić temu małżeństwu i wyjść za niego.
 — Ja zdradzić Valbayre‘a! wykrzyknęła Lamiel.