Strona:PL Stendhal - Lamiel.djvu/179

 Lamiel wpada na pomysł aby odwiedzić księżnę de Miossens w jej domu: mimo straszliwej nudy, dom podoba się Lamiel. Jest smutna.
 Księżna idzie tak wygorsowana na bal, na złość margrabinie, że dostaje choroby płuc.
 — To osoba skończona, powiada jej Sansfin; jeżeli będziesz rozsądna i będziesz się trzymała moich rad, możesz być jej następczynią.
 Nie wątpi o zgodzie księcia; Lamiel stała mu się nieodzowna. Lamiel mogłaby mieć dużo pieniędzy i wspomagać Valbayre‘a.
 Sansfin stara się o zaadoptowanie Lamiel przez starego rozpustnika ze szkoły Laclosa, bez zasad i bez grosza, margrabiego d‘Orpierre, urodzonego w Prowancji opodal Forcalquier.
 Valbayre dostaje się przed sąd, mógł być skazany na śmierć, skazują go tylko na galery.
 Valbayre rozkazuje przez zbiegłego galernika, aby Lamiel pomogła bandzie złodziei, jego przyjaciół, okraść księcia. Straszliwe walki. Lamiel opiera się. Księżna umiera: Sansfin żeni księcia z Lamiel i otrzymuje znaczną kwotę.
 Młodzi księstwo udają się do Forcalquier. Margrabia d‘Orpierre uznał naturalną córkę, nieznaną jego przyjaciołom. Młodzi księstwo udają się do Tulonu, Lamiel widzi Valbayre‘a skutego łańcuchem. W trzy dni potem, księżna opuszcza męża, unosząc wszystko co jej dał. Daje kochankowi dowód miłości wchodząc w kontakt z jego przyjaciółmi.
 Valbayre kupuje bardzo drogo papiery niemieckiego szlachcica (jest ze Strassburga i umie po niemiecku), wraca do Paryża... trzy morderstwa... skazują go. Lamiel podpala Pałac Sprawiedliwości, aby pomścić Valbayre‘a. Znajdują nawpół zwęglone kości w zgliszczach pożaru, — to kości Lamiel.

---