Strona:PL Stefan Grabiński - Szalony pątnik.djvu/036

rozwiązania problemu, wracał chart do altany, trzymając w wysoko podniesionej paszczy oba kłębki. Wtem zaczepił nogą o jakiś korzeń, podskoczył i trzepnął głową o krzak; wtedy zdaje się jeden motek wyśliznął mu się i wypadł gdzieś po drodze pomiędzy krzewy. W chwilę potem zdyszany, podawał swemu panu pozostały kłębek. Był to błękitny kłębek śmierci.
 Blondyn odebrał go i pogłaskał psa po lśniącej jedwabistej sierści:
 — Dziękuję ci, Nero.
 Uśmiechnął się i patrząc na swego zwycięzcę, dodał spokojnie:
 — Dzielny pies. Tak, tak. Mój własny pies. Żegnam pana.
 Odpowiedział milczący ukłon.
 Krokiem szybkim, nerwowym opuścił altanę, przemierzył park i furtą wydostał się na pola. Za nim biegł Nero. Młody człowiek zwolnił kroku i skręcił pomiędzy wikliny za dworem. Szedł brzegiem zarosłej tatarakiem i rogożą rzeki. Rozsuwał mechanicznie wilgne rosą ich pałki, nurzał się w lesie mokrych okiści. Wśród zieleni przesianej złotem porannego słońca odcinał się czarnym konturem jego smukły, świetnie skrojony frak.
 Pies towarzyszył wytrwale, wstępując w tropy pana, który zdawał się go nie dostrzegać. Nagle wyszedłszy z gąszczy na małą łączkę, obrócił się i spostrzegł wiernego towarzysza. Błysk gniewu zagrał w zeszklo-