Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/355

z wysmukłego młodziana stał się mężczyzną muskularnym, o bujnym wąsie, zadartym w górę, o ruchach porywczych, żołnierskich. Zaledwie z miejsca ruszyli, Rafał zaczął pytać:
 — Skądże w tej chwili jedziesz, braciszku?
 — Z domu.
 — A dawnoś wrócił?
 — Już w marcu pułk nasz przelazł przez Pirenejskie góry. Z Francyi wyprzedziłem go dyliżansem...
 — Kiedyżeś do Olszyny przybył?
 — Dopiero w czerwcu.
 — Przez cały czas przy ojcu byłeś?
 — Aż do tej chwili. Ledwiem się oto wydarł.
 — Ależ wałacha masz, niech go pioruny! Cóż za koń! — nie mógł Rafał powstrzymać okrzyku, patrząc na źrebca, idącego przy koniach na przyprzążkę.
 — Iberyjczyk... a jeszcze w Olszynie go paśli — skromnie wtrącił Cedro.
 — Ależ koń!
 — Musiałem dobrego konia wziąć na tak wielką wyprawę.
 — Na jakąż to znowu wielką wyprawę?
 Krzysztof popatrzał na niego z ukosa i rzekł:
 — Na wielką wojnę.
 — A no tak, rozumie się... — poprawił się Rafał. — Ja bo siedzę tak na uboczu...
 — Rzeczywiście, tak się zaszyłeś, żem ledwo się dopytał.
 — To ty idziesz znowu?
 — Kpisz, bracie, czy o drogę pytasz? Już w końcu czerwca nasz piąty korpus przeszedł granicę.