Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/213

 — Dobrze... Ale czy potrafisz dom prowadzić?... Dom?
 — Ho — ho! Nie traciłam czasu na darmo. Wstawałam codzień, w ciągu całego czasu rano i szłam do gospodyni uczyć się gotować, prać, prasować, smażyć...
 — Konfitury...
 — Ale jakie! Żeby mój pan wiedział, jakie...
 — Czy tak?
 — A właśnie, że tak. Ułożyłam już wszystko, od a do z, jak to będzie w naszym domu.
 — W domu...
 — W naszym własnym domu... Nie myśl, że chcę dużego mieszkania, albo mebli. Och, wcale! Brzydzę się meblami, politurą, lakierem. Firanki, dywany, jakież to wszystko brzydkie! Poczekaj, ja ci powiem...
 — Joasiu...
 — Poczekaj... Będziemy wszystko, albo prawie wszystko, co inni obracają na zbytek, oddawali dla dobra tych ludzi. Ty nie wiesz, ile szczęścia... Z tej resztki, którą dasz swej żonie, z tej najostatniejszej, zobaczysz, co ona zrobi.
 — Cóż ona zrobi?
 — Ani się nie obejrzysz, kiedy nasze mieszkanie pełne będzie sprzętów prostych, jak u najuboższych ludzi, ale za to pięknych, jak u nikogo. My tu stworzymy źródło poczucia piękna, nowego piękna, sztuki jeszcze nieznanej, która obok nas śpi, jak zaczarowana królewna. Będą to stołki sosnowe, ławy, stoły. Będą je okrywały proste kilimy...
 — Tak, tak...
 — Chodnik do sieni, utkany w chłopskim war-