Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/212

hydzona woda. Nieco wyżej ciągnęły się glinianki, napełnione wodą deszczową.
 Gdzieniegdzie sterczała jeszcze sosna po wyciętym lesie. Judym wchodził z Joasią na podwórza domostw śmierdzących, otwierał drzwi nieproszony i oczami wskazywał jej ludzi. Były tam dzieci robotników z cynkowni. Wynaturzone okazy gatunku ludzkiego, przedwcześni starcy z obliczami trupów i wzrokiem, który woła o pomstę do nieba. Spoglądały na nich babska paskudne i złe, twarze chorych, którzy może sądzili, że to śmierć nareszcie drzwi uchyliła...
 Szli tak od domu do domu...
 Zanim stamtąd zdołali się wydostać, Judym spytał, nie podnosząc oczu:
 — Gdzie zamieszkamy?
 Długo nie odpowiadała. Oczy jej tylko jaśniały.
 — Czy tu? — szepnął, rysując coś na piasku.
 — Gdzie zechcesz...
 — Ale czy chciałabyś tutaj?
 — Tak.
 — Dlaczego tutaj?
 — Chciałabym pomagać ci w pracy.
 — Mnie... w pracy...
 — Myślisz teraz: — »Co mnie i tobie, niewiasto...«
 Judym spojrzał na nią straszliwemi oczami i rzekł cichym, sennym głosem:
 — Skądże ty te wyrazy...
 — Założymy szpital, jak w Cisach. Och, mój Boże! Będzie to coś zupełnie innego. Ja będę twoją felczerką...