Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 01.djvu/090

to ów człowiek wraca do tego zajęcia. Jeżeli pracownik, zajęty w cukrowni przy wyrobie superfosfatu przez oblewanie węgla kostnego kwasem siarczanym, gdzie całe wnętrze szopy napełnia się parą kwasu siarkowego i gdzie gazy po spaleniu pikrynianu potasu wdychane wywołują zgorzel płuc, — ulegnie tej chorobie, to po wypisaniu go ze szpitala wraca do swojej szopy. W lodowniach browarów... pleuritis purulenta...
 — To rzecz jakiejś opieki nad wychodzącymi ze szpitala, a bynajmniej nie lekarza... — rzekł gospodarz.
 — Lekarza obowiązek — właśnie wykurować. Gdyby zaczął szukać miejsc odpowiednich dla swych pacyentów, byłby może dzielnym filantropem, ale z wszelką pewnością złym lekarzem... — woła ktoś inny.
 — Zawsze »opieka«, zawsze »filantrop« — bronił się Judym. — Nie jest moim zamiarem żądać, ażeby lekarz szukał miejsc dla swych uzdrowionych pacyentów. Stan lekarski ma obowiązek, ma nawet prawo zakazać w imieniu umiejętności, ażeby chory wracał do źródła zguby swego zdrowia.
 — Dobre sobie! Znakomita idylla! Co też kolega!... — słychać było ze stron wszystkich.
 — To właśnie, coście tu szanowni koledzy swoimi protestami stwierdzili, nazywam lekceważeniem i zgoła pomijaniem przyczyn choroby, kiedy idzie o ludzi biednych. My lekarze mamy wszelką władzę niszczenia suteryn, uzdrowotnienia fabryk, mieszkań plugawych, przetrząśnięcia wszelkich krakowskich Kazimierzów, lubelskich dzielnic żydowskich. W naszej to jest mocy. Gdybyśmy tylko chcieli korzystać z przyrodzonych