Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/314

z zapałem, — na ulicy rozmawiać źle, w tej budzie pani niepodobna, a ja mam powiedzieć wiele ciekawych rzeczy. — Niech-no pani sobie tu usiądzie...
 Zajęła miejsce na sofie — z pytaniem:
 — No, cóż to tak interesującego ma mi pan powiedzieć?
 — Przedewszystkiem muszę zrobić wymówkę... to jest, uwagę, że spotkania na wystawie należą do rodzaju bardzo shocking. To nie uchodzi!
 — Panu nic do tego!
 — Oczywiście. To też chciałbym mieć miłe prawo do robienia pani uwag...
 — Tego towaru nie kupi tak łatwo.
 — Nawet gdybym się uroczyście oświadczył o rękę pani?
 Ewa zwróciła nań łagodne oczy i poczęła się śmiać dobrodusznie. Po chwili rzekła:
 — Oto mi przynajmniej godny kandydat do stanu małżeńskiego. No, a miss Daisy?
 — Miss Daisy była osobą płatną.
 — Cóż się stanie z portretem tej »płatnej osoby«?
 — Będzie umieszczony nad szafą w bibliotece.
 — Czy można wiedzieć, gdzie się znajduje szafa i zawierająca szafę biblioteka?
 — Wszystko to jest w mej głowie.
 — Fiu!
 — Pani nie zna jeszcze problematu pod nagłówkiem: — Adolf Horst! Świsnę, — i będą natychmiast tysiące rubli. — Tupnę nogą i natychmiast wyskoczą...
 — Żydzi z wekslami.