Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/242

 Młody pan stał obojętnie, z bezwzględną jednak ciekawością z pod oka patrząc na Ewę.
 — Gdzie jest Łukasz? — zawołała.
 — Pan Niepołomski jest w Rzymie.
 — Wciąż w Rzymie?
 — Musi się pani przygotować na coś gorszego.
 — Gorszego...
 — Pan Niepołomski jest w więzieniu.
 — W więzieniu!
 — Wszystko to pani w paru słowach wytłomaczę. Muszę naprzód powiedzieć, kim jestem. Nazywam się Szczerbic.
 — Hrabia Szczerbic? To pan kulą przestrzelił Łukasza?
 — Tak, to ja. Miałem z nim sprawę honorową i przestrzeliłem go w pojedynku.
 — A!... Więc to pan.
 — Teraz otrzymałem od niego polecenie.
 — Do pana pisał?
 — Nie pisał sam, lecz ktoś z moich znajomych w Rzymie pisał do mnie na skutek jego prośby.
 — Cóż on zrobił takiego?
 — Dokładnie pani powiedzieć tego nie potrafię, gdyż sam nie wiem. Przyjaciel mój pisze w ogólnych wyrazach, że Niepołomski, który dostał się, jako płatny dyetaryusz do ambasady austryackiej i był używany do kopiowania starych dokumentów, niektóre najcenniejsze akty zdołał wynieść z archiwów i posprzedawać antykwaryuszom amerykańskim...
 — Łukasz?!
 — Wkrótce się to jednak wykryło. Schwytano go