Strona:PL Stanisław Antoni Wotowski - Wiedźma.djvu/85

 — Niech mamunia powie szczerze — zawołał — jak zgrywała się w ruletkę w Monaco, że musiałem mamunię siłą przywieść do tej dziury, aby ochłonęły namiętności. Ten fordancer łajdak, do którego mama „sypała“ czułe oczko; też mi koło biżuterji zanadto się wiercił...
 Rumieniec pokryłby, zapewne na te słowa twarz podstarzałej piękności, gdyby jej nie zasłaniała gęsta warstwa szminki. Żachnęła się, wzruszyła ramionami, a z ust padł angielski wykrzyknik, trochę zachrypniętym od coctail‘ów głosem.
 — Inough! Przestań!
 Ale nieubłagany zięć, skoro raz się rozgalopował pędził dalej.
 — To też, kiedy mamunia na jednem posiedzeniu przewinęła piętnaście tysięcy dolarów, uważam, że najwyższy czas interwenjować...
 — Stać mnie na to! — przerwała, energicznie potrząsnąwszy ubrylantowaną dłonią.
 — Stać, to stać! Ale w ten sposób największą fortunę przepaskudzić można! A, u nas w Ameryce też zaczyna się kryzys... Pozatem...
 Wazgird, przysłuchujący się w milczeniu, lekko uśmiechnięty, tej rozmowie dowiedziałby się wnet i o innych popisach mistress Carlson zagranicą, gdy żona Hopkinsa, pani Mud, najbardziej taktowna z całej trójki nie uznała za wskazane zabrać głos:
 — Jednem słowem — rzekła — znaleźliśmy się tutaj! Przyjechaliśmy, przed kilku godzinami zrana i zamierzamy w „Terminusie“ spędzić około tygodnia. Faktycznie, pusto tu i smutno, niczem na biegunie północnym. Więc, kiedy mój mąż państwa zobaczy-...
 Rubaszny a gadatliwy Amerykanin znów nie dał dokończyć małżonce.
 — Jak was zobaczyłem, odrazu powiedziałem do Maud. Słuchaj Maud, kiedy ludzie spotykają się w takiej dziurze, to zupełnie to samo, jakgdyby się spotkali na dalekiej pustyni. Trzeba się z niemi zapoznać, to łatwiej będzie razem nudę znosić! Tem bardziej, że lady jest bardzo milutka, a starszy pan w wielkich okularach wygląda na solidnego dżentelmena.
 Klepnięcie w łopatkę Wazgirda, klepnięcie od którego jęknąłby nawet byk, znów potwierdziło ten swoisty komplement.