Glauki, córki Kreonta, a drugiej małżonki Jazona. Wniosek swój motywuje Ribbeck następującymi argumentami[1]:
„Wymienione przez Diltheya sarkofagi przedstawiają mit (o Medei) w kilku istotnych punktach odmiennie od podania Eurypidesowego. Mianowicie Glauke siedzi w θάλαμος, gdy jej dzieci Medei przynoszą tajemnicze dary. Naprzeciwko stoi bóstwo Śmierci ze spuszczoną w dół pochodnią. Druga scena przedstawia straszne dzialanie darów weselnych. Podczas ofiarowania przy ołtarzu opanowują nieszczęśliwą bole; jej postawa wobec śmiertelnej trwogi jest taka jak postawa Menady. Kreon opanowany jest w zupełności zwątpieniem, a Jazon nie przeczuwa jeszcze niczego. Dziko w tył podana głowa, rozpuszczone włosy, w których tkwi wieniec, powiewne szaty, otwarte ramiona, gwałtowny bieg, konwulsyjność całej postawy — wszystko to zgadza się ze znanym typem Menad Skopasa. To jest więc sytuacya, w której Owidyuszowa Glauke mogla owe słowa śpiewać“. Mnie Ribbecka domysł nie wydaje się prawdopodobnym. „Ani w „Medei“ Eurypidesa, ani u Seneki nie występuje Glauke na scenie jako osoba działająca; o losie jej dowiadujemy się z ust drugich osób, n. p. z ust gońca w „Medei“ Eurypidesowej.
Seneka, który niewątpliwie w znacznej mierze naśladował Owidyusza, również nie wprowadza Glauki na scenę. A przecież jakby był to pochopnie uczynił, bo żyje w czasach, kiedy sceny wstrętne i targające nerwy przedstawiano na scenie z zamiłowaniem! Skąd więc wzięłaby się w Owidyuszowej tragedyi Glauke jako osoba działająca, tembardziej, że rola jej na scenie byłaby w każdym razie bardzo nieznaczna?
Zresztą na obalenie twierdzenia Ribbecka wystarczy przytoczyć tę bardzo ważną okoliczność, że Seneka, który widocznie parafrazuje te słowa Owidyusza, wkłada je właśnie w usta Medei[2].
Raczej więc są to słowa Medei, która wypowiada je dysząc uczuciem zemsty: wypowiada je prawdopodobnie wahając
