Wypada mi teraz przystąpić do szczegółowego omówienia wyżej wymienionych podstaw do rekonstrucyi „Medei“. Wobec tego, że tragedya zaginęła, zbadanie i ocenienie źródeł jej staje się rzeczą pierwszorzędnej doniosłości. Skoro bowiem jasno zdamy sobie sprawę ze stosunku wzajemnego tych źródeł do siebie, oraz poznamy ich wartość i odpowiednio do uzyskanych rezultatów dokonamy rekonstrukcyi tragegedyi — wówczas rekonstrukcya ta zyskuje poważne szanse prawdopodobieństwa.
1. Zacznijmy od dwóch zachowanych fragmentów.
Fragment I. brzmi:
Servare potui; perdere an possim, rogas?“
Jestto senar jambiczny, którego schemat przedstawia się następująco:
Quintylian poświadcza wyraźnie, że wiersz przytoczony włożony był w usta Medei. Słowa te były skierowane najprawdopodobniej do Jazona, ale przy jakiej okoliczności — trudno dziś orzec na pewne. Ribbeck sądzi, że słowa powyższe mogły być wypowiedziane także do mamki Medei.
Okoliczność, że jestto senar jambiczny wskazuje na to, że wiersz ten wyjęty jest z dyalogu.
Fragment II. zaś opiewa jak następuje:
„Feror huc illuc, vae plena deo“
Jestto dymetr anapestyczny, którego schemat przedstawia się tak:
I ten wiersz zawiera — mojem zdaniem — słowa Medei. Ponieważ zaś jest on pisany w metrum anapestycznem — przeto będzie to najpewniej wiersz wyjęty z tak zwanej pieśni άπό σκηνής. Ten wiersz, choć luźnie wyrwany z całości, charakteryzuje przecież gwałtowny charakter Medei.
Ribbeck w artykule „Ovids Medea“, przytoczywszy wiersz powyższy, zadaje sobie pytanie, która z osób tragedyi mogła te słowa mówić? I dochodzi do konkluzyi, że są to słowa
