których asumpt dały właśnie owe wspomniane dopiero co niedomówienia, które spotykamy u autora papyrusu.
W pierwszych więc chwilach po ukazaniu się papyrusu sprawa z Tukidydesem miała się podobnie jak ongiś z Arystotelesem po ukazaniu się Konstytucyi ateńskiej. Autorytetowi uznanemu dotąd za niewzruszony zarzucono nieścisłość informacyi. Z tym zarzutem wystąpili uczeni tej miary, co wydawcy papyrusu i Edward Meyer.
Nie dziw, że wobec tego zmobilizował się i obóz zwolenników Tukidydesa, by kruszyć kopie w jego obronie.
Ale zanim tę kwestyę szczegółowo rozpatrzymy, zajmijmy się pokrótce kwestyą autora papyrusu. W grę mogą tu wchodzić: Eforos, Teopomp i Kratippos. Wydawcy papyrusu oświadczają się za Teopompem. Za ich zdaniem idą: Edward Meyer, Wilamowitz, Swoboda i inni. Głównym obrońcą zdania przeciwnego, identyfikującego autora papyrusu z Kratippem, jest Blass, a za nim v. Mess[1].
Na jakiej podstawie większość uczonych przypisuje autorstwo fragmentów Teopompowi?
1) Autor fragmentów zdradzą sympatye dla Sparty i arystokracyi, a wiadomo, że właśnie arystokratycznych i filolakońskich zapatrywań był Teopomp.
2) Autor fragmentów jest niewątpliwie kontynuatorem Tukidydesa, a temu właśnie warunkowi czyni zadość Teopomp, którego »Hellenika« rozpoczynały się od wypadków, na których skończył Tukidydes.
3) Znane przed odkryciem papyrusu fragmenty Teopompa zdradzają, że autor ich lubował się w dygresyach nieraz nawet bardzo odległych swą treścią, a więc znowu rys wspólny z autorem papyrusu.
4) Dyonizyusz z Halikarnasu chwali u Teopompa gorliwość
- ↑ Patrz Resumé u. H. Petera, Wahrheit u. Kunst, Geschichtsschreibung u. Plagiat im klass. Altertum, Teubner, 1912, str. 136 nn.
1909. Wstęp do wydania fragmentów pt. »Theopompus (or Cratippus) Hellenica«.
Goligher W. A.: The Boetian constitution. Class. Rev. T. XXII. p. 80–2.
Swoboda Heinrich: Studien zur Verfassung Boiotiens. Klio. X. 3 p. 315–334.
Bolsford G. W. The Constitution and Politics of the Boeotia League from its origin to the year 387. Political Science Quarterly XXV. 2. p. 272–296. Boston 1910.
