Strona:PL Sawicka Nowelle.pdf/210

 Słuchał daléj, ale ona i mówić długo nie lubiła; spoglądała dokoła, uśmiechała się, na zapytanie odpowiadała najczęściej skinieniem głowy.
 — A ja dla niéj chciałem świat do góry nogami przewrócić! Będę przynajmniej milczał o tém. Uchodzę za znawcę natury ludzkiéj, za fizyologa w dodatku. Nie zrozumiałem, że jéj tylko dobra pasza potrzebną była. Słońca trochę, świeża woda w zdroju i spokój. Niechże mi teraz wróg mój winszuje ideału!
 — Strasznie się pani zestarzała — powiedział jéj raz, gdy, zwrócona plecami do słońca, siedziała pod werendą, z białą różą we włosach, w czarnym koronkowym szlafroczku.
 — Vous travez? Cóż robić! Nieuniknione prawo natury!
 — Jak się to dochodzi w tak prędkim czasie do tak spokojnéj starości? Jakie trzeba przeskakiwać uczucia? Od jakich pokus stronić? Jakich wyżyn unikać?
 — Trzeba się odrazu znaléźć na drodze rozsądku!
 — To mądrze! Czy nie myślisz pani napisać biblii?
 — Dla kogo? Cały świat zna tę drogę; rzadkie wyjątki mojéj biblii czytaćby nie chciały.
 — To słusznie! Ziarno mądrości potrzebuje odpowiedniego gruntu. Pani mądrość przyjmie się tylko na gruncie suto mierzwą uprawnym. Tak bogatych natur niewiele. Znasz pani swój świat wyłącznie i dlatego tak pochlebnie sądzisz o ludziach.
 Mógł sobie gadać jaknajdłużéj. Pani Nina bawiła się z pieskiem, targała go za uszy, przemawiała pieszczotliwie i z całéj tyrady nie słyszała niby ani sło-