Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/102

ptaka otulało, pieściło, całowało to biedne serce człowiecze niewymowną pieszczotą.
 — Hanka!
 — Chodź za mną!
 Szedł obok niej, jak gdyby spoczywał na mknącym obłoku, a pod jego stopami uciekała ziemia jak fala pod szybkiem, lekkiem czółnem.
 Miękka i jedwabna spoczywała dłoń jej w jego ręku; raz po raz wświecało się jej dobre, łagodne spojrzenie w jego krew.
 — Dokąd mnie prowadzisz?
 I w duszy jego jął kiełkować strach i lęk. Uczuł nagłe zmęczenie.
 — Tu spocznę.
 I w tej samej chwili rozpłynęła mu się w oczach: daleki przebłysk, jak zbłąkany promień światła i znowu ciemno.
 A wokół niego szalała ziemia w twórczych porodach — mokra gleba ziała niebieską mgła, a w sercu jego tęsknota i ból.
 Och, kiedy nadejdzie koniec tych szałów, tych cierpień?
 Usłyszał nagle muzykę.
 O, to pewno Szarski grał.
 Jakiś splątany chaos krzyków, bólu, cierpień; coraz silniej wrzał, i kipiał, i pianą szału tryskał w górę, aż nagle przedarł się przez ten otchłanny zamęt jeden ton i wściekłym klinem wbił się w ten orkan dźwięków, rozparł go, rozsadził. Jakby wyłoniło się nagle