Strona:PL Pierre Brantôme - Żywoty pań swowolnych Tom I.djvu/355

z pomiędzy nich wyhaftować monogram swój na ich sukniach, wystawiając je na ogólne pośmiewisko i obmowę, bez najmniejszej świadomości z ich strony. Zginął w r. 1593, zabity przez jakiegoś oficera.
 Str. 46. w. 17. Renaud de Montauban (Aryost Orland szalony, Pieśń XLII. Strofa 98).
 Str. 62, w. 13. Drugi syn Karola V-go, zamordowany z rozkazu Jana bez trwogi. Panią, o której mowa, była Marja d’Enghien. Przygoda ta posłużyła za temat wielu nowelistom dawnej Francji.
 Str. 63, w. 23. Dunois.
 Str. 65, w. 23. Emanuel-Filibert, książę Sabaudji, zwany Tête de fer: ożeniony był z Małgorzatą, siostrą Henryka II.
 Str. 70, w. 21. Blanche d’Auverbruckt, żona p. de Flavy.
 Str. 79, w. 21. Małgorzata Francuzka, siostra Henryka II-go, zaślubiona później księciu Sabaudzkiemu.
 Str. 79, w. 29. Nowela VII-a drugiego dnia.
 Str. 81, w. 3. Pana de Limeuil.
 Str. 82, w. 3. Kosma I-szy, książę Toskanji.
 Str. 86, w. 2. La Nanna Aretina, w rozdziale o kobietach zamężnych, zaleca podobne sposoby dla ocalenia pozorów dziewictwa.
 Str. 89, w. 26. Henryk IV, brat Izabeli Kastylskiej. Ów młodzieniec nie był nawet szlachcicem, ale król wyniósł go do godności księcia d’Albuquerque. Urodzona stąd córka Joanna nie wstąpiła na tron, gdyż Kastylja przełożyła nad nią Izabelę, siostrę Henryka IV-go.
 Str. 92, w. 7. Aluzje do miłostek Henryka IV-go z panną de Tignonville.
 Str. 96, w. 24. Pan de Saint-Vallier, ojciec Dyany de Poitiers, kochanki Franciszka I-go, a potom syna jego Henryka II-go.
 Str. 101, w. 9. Aluzja do królowej Małgorzaty de Vaiois, której skąpstwo względem ulubieńców było przedmiotem licznych wycieczek satyrycznych u współczesnych.
 Str. 103, w. 14. Henryk III., który miał przelotną miłostkę z Katarzyną de la Tremouille, żoną księcia Kondeusza. Ale zwycięstwo króla było dość łatwe, bowiem księżna wiodła życie nader wyuzdane. Następnie król ustąpił ją jednemu ze swoich paziów, z którym próbowała otruć swojego małżonka. Zamach się nie udał, wszelako sąd dworski ułaskawił księżnę; jedynie jednego z jej ludzi skazano na rozerwanie końmi.