Strona:PL Paweł Gawrzyjelski - Wyprawa po żonę.pdf/25

— 21 —

 — Ale co to? Czy go pobili?
 — To starego Michała z Unisławia syn Michał, żono; ba, z Unisławia.
 — Czy to jakie nieszczęście się stało? dalej pytała pani Zarębową, ciągle z niedowierzaniem patrząc na kawalera.
 Michałek zczerwieniał na twarzy jak burak, bo o tem nawet nie pomyślał, że był zdyszony i oblany potem, że nogi pod nim się trzęsły i że ubiór jego poszarpany był nielitościwie, że koszula poplamiona była brudem a na głowie rozjeżonej bujały się niewstrzymane kapeluszem włosy, jak dorastające chrósty w lesie, kiedy wiatr niemi pomiata.
 — A toć, ba, powiedział Zaręba, nieszczęście się stało, katać nie. Szkapa go ubiegł i byłby z nim pojechał het het aż do Ameryki, alem go przytrzymał, a toć, przy polu naszym na drodze.
 Kobieta uspokoiła się widocznie i rękę białą a pulchną podała na przywitanie Michałkowi, który ją z uszanowaniem pocałował. Potem weszli do izby mieszkalnej, skromno ale porządnie