Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/43

 Raz nawet zdołał uderzyć ptaka piersią o szkło, lecz bociek zdążył zasłonić się skrzydłami i osłabić cios.
 Wreszcie zziajany i do reszty osłabły, nie myśląc już o niczem, rzucił się naprzód i upadł prawie na kamienną posadzkę, skrzydłem zawadziwszy o sztachety.
 Nic narazie nie zobaczył, bo oślepł od rażącego światła, które budziło w nim nieopisany strach.
 Gdyby miał więcej sił, skoczyłby nadół i zniknął w mroku lub... w rozhukanych falach, gdzie wirowały i miotały się żałosne ciała gęsi, kaczek i łabędzi...
 Na szczęście siły opuściły boćka zupełnie, więc usiadł, jak to czynił niegdyś, gdy był jeszcze pisklęciem.
 Światło znikło odrazu, bo Łobuz trafił w cień.
 Uspokoił się prędko i rozejrzał dokoła.
 Wszędzie leżały pokaleczone i martwe ptaki.
 Całe kupy kaczek, żórawi, gęsi, bekasów i różnego drobiazgu lotnego zaścielały kamienną posadzkę platformy.