Strona:PL Orkan - Miłość pasterska.djvu/33

 — Jewusiu...
 — Coz ta jesce? Śpij, bo juz cas.
 Józuś nabrał w serce odwagi, wyciągnął rękę pod chustą i sparł dłoń na jej piersiach. Nie broniła mu, spytała ino:
 — Musis tu rękę kłaść? nie uśnies inacy?
 A Józuś, czując pod palcami wzgórki ciepłe, wznoszące się oddechem, rady sobie już nie mógł dać. Począł dłoń rozpaloną w zamroku pożądania przesuwać po jej młodem ciele. Ujęła mocno tę dłoń jego i odepchnęła.
 — Lez spokojnie — rzekła ostro.
 Ale Józuś już na nic nie dbał. Płomieniał cały pragnieniem. I śmiałości strasznej nabrał: Przecie go sama wołała... Cisnął się rozpalonem ciałem ku niej. Objął ją mocno rękami i począł szeptać słowa urywane: prośby, tkliwości, zaklęcia...
 Krótko to trwało. Ani pół pacierza. Porwała się, odwinęła się z rąk jego niby z trawy leśnej i odrzuciła go na siano, jak smętła słabego.
 — Coz tobie sie bazy, moi ludzie? To cie tego tam ucyli?! A spytałeś sie mie choć, cy cie kocham?
 Poczem złagodziła nieco:
 — Jakbych cie kochała, to co insego. Ale co ty wies o tem.
 Józuś ledwo sie osatał ze zdziwienia przykrego i z upokorzenia.