Strona:PL Orkan - Miłość pasterska.djvu/32

ich hań... Jak iskry rozsiane. Więkse, i mniejse, i mało co widne... O — jak sie mienią... Z cego one tyz bedą? Nie wies? co? Jak was tam w skole ucyli?
 — Io są światy, takie, jak nasa ziemia...
 — Głupi... światy... mniejse od śpilki.
 — Bo daleko, to sie widzą małe.
 — Dzieciom gadaj se takie bzdury, nie mnie.
 Jednak ciekawe słowa Józusia nie dawały jej spokoju; myślała o nich, zapatrzona w gwiazdy... Józuś zaś nie miał ochoty wykładać jej astronomji. Chciał, by teraz o jego szkołach zapomniała, by brała go jak pasterza.
 — To ucą, ze tak daleko... — rzekła po chwili.
 — Co ci ta o to... śpijmy lepiej.
 Przysunął się ku niej poufale.
 — To śpij. Cy ja ci bronię? — odsunęła się. — Mas doś miejsca.
 — Kie ja chcę z tobą...
 — Dyć ze mną śpis.
 — Ale...
 — Co za ale? Jak ci nie dobrze, to idź.
 Patrzyła dalej ku niebu, a Józuś, onieśmielony, pozierał na nią i czekał. Oczy jej pomału zaczęły się zwężać — sen ją nachodził.
 — Jewka...
 — Co?
 — Jewciu...
 — Dyć słysę.