mnie, że na harcerskich zbiórkach tak mało jest gier, szczególnie tych ruchowych na świeżym powietrzu, które wypierane są przez formy pracy właściwsze dla pozostałych grup wiekowych.
I to wszystko dzieje się bezwiednie z bezrefleksyjnym poczuciem, że jest „OK”, że sobie radzę, skoro nikt nie narzeka. Jakże łatwo dać się zwieść właściwemu dla tej grupy wiekowej entuzjazmowi i ufności wobec autorytetu dorosłych, a nawet własnym wspomnieniom sprzed lat. „Skoro mnie się podobało kiedyś, a teraz im się podoba, to chyba nie ma w tym nic złego?”. Ale taka logika prowadzi donikąd, równie dobrze można zapytać harcerzy, czy chcieliby grać w gry komputerowe przez 10 godzin dziennie lub na każdy posiłek jeść chipsy i lody… Nie bez powodu stworzono harcerski system wychowawczy, a w nim zawarto cztery różne metodyki. Ich wskazania mają pokazywać wychowawcom (drużynowym) oraz ich pomocnikom (zastępowym), by robili to, co dla ich podopiecznych jest dobre, a nie tylko to, co modne i atrakcyjne.
Nie bój się więc zakwestionować swojej wszechwiedzy i odśwież ją, sięgając do lektur. Być może po kolejnym przeczytaniu Podstaw wychowawczych, Systemu stopni harcerskich czy poradnika dla drużynowych harcerskich zauważysz, że jednak niekiedy twoje myślenie i działanie odeszło od źródła i warto do tego źródła powrócić.
