Czy więc nawołuję do rezygnacji z informacji zwrotnej, czy nie doceniam wagi konstruktywnej krytyki?
Oczywiście: nie! Marzyłabym jednak o bardziej wyważonym świecie, w którym adresaci działań (szczególnie tych liczonych w tygodniach pracy wolontariuszy) w miejsce postawy roszczeniowej umieją zachować się po harcersku – szukać dobra. Metoda „kanapki” nie odnosi się przecież tylko do rozmów przełożonego z podwładnym, powinna obowiązywać tak samo w relacjach podwładnego z przełożonym czy w układzie zależności horyzontalnych.
Św. Franciszek powiedział: Zacznij od robienia tego, co konieczne; potem zrób to, co możliwe; nagle odkryjesz, że dokonałeś niemożliwego. Myślę, że nachalne poszukiwanie perfekcji u siebie i innych paradoksalnie nie pomaga nam w robieniu wielkich rzeczy – powodowani strachem przed krytyką wolimy nie podejmować poważnych zadań i ukrywamy się w naszych ciepłych znanych miejscach. Warto sobie uzmysłowić, że projekty przeprowadzone od początku do końca idealnie po prostu nie istnieją, bo jako ludzie popełniamy błędy. Wolałabym jednak zobaczyć w ZHP kolejnych 5 czy 10 projektów przeprowadzonych na 4+ niż żadnych. I chciałabym, aby instruktorzy mogli czuć zadowolenie ze swojej pracy, nie dostając na myśl o czytaniu ankiet ewaluacyjnych palpitacji serca.
