Strona:PL Nie-boska komedja (Krasiński).djvu/75

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
Sala w zamku Świętej Trójcy.
MĄŻ — KOBIETY, DZIECI, KILKU STARCÓW i HRABIÓW, klęczących u stóp jego — OJCIEC CHRZESTNY stoi w środku sali — tłum w głębi. — Zbroje zawieszone, gotyckie filary, ozdoby, okna.

MĄŻ: Nie — przez syna mego — przez żonę nieboszczkę moją, nie — jeszcze raz mówię: nie!
GŁOSY KOBIECE: Zlituj się! Głód pali wnętrzności nasze i dzieci naszych — dniem i nocą strach nas pożera!
GŁOSY MĘŻCZYZN: Jeszcze pora — słuchaj posła — nie odsyłaj posła!
OJCIEC CHRZESTNY: Całe życie moje obywatelskiem było i nie zważam na twoje wyrzuty, Henryku. Jeślim się podjął urzędu poselskiego, który w tej chwili sprawuję, to, że znam wiek mój i cenić umiem całą wartość jego. Pankracy jest reprezentantem obywatelem, że tak rzekę...
MĄŻ: Precz z oczu moich, stary!

(na stronie do Jakóba)

Przyprowadź tu oddział naszych!

(JAKÓB wychodzi — kobiety powstają i płaczą — mężczyźni się oddalają o kilka kroków)

BARON: Zgubiłeś nas, hrabio.
DRUGI: Wypowiadamy ci posłuszeństwo.
KSIĄŻĘ: Sami ułożymy z tym zacnym obywatelem warunki poddania zamku.
OJCIEC CHRZESTNY: Wielki mąż, który mnie przysłał, obiecuje wam życie, bylebyście przyłączyli się do niego i uznali dążenie wieku.
KILKA GŁOSÓW: Uznajemy — uznajemy!
MĄŻ: Kiedyście mnie wezwali, przysiągłem zginąć na tych murach — dotrzymam, i wy wszyscy zginiecie wraz ze mną.