Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/74

 Dwie latarnie zaświeciły w ciemności. Przed hotelem zatrzymał się powóz i Wicherek odetchnął podobnie człowiekowi, który się pozbył wielkiego ciężaru. Rodille zlazł z kozła i w kilku sekundach jawił się w sypialni.
 — Znalazłem przecież fiakra, panie Vicomte.
 — Dobrze. Nie zdybałeś nikogo?
 — Żywej duszy nie zdybałem.
 — Na ulicy nie ma nikogo?
 — Nikogo wcale.
 — Tęgi z ciebie chłopiec. Zanieś ten tłumok do wozu. Odjeżdżam.
 — Czy mam jechać z panem?
 — Nie! Zostaniesz w hotelu. Zostawiam cię tu jako mego zastępcę.
 — Czy pan Vicomte długo zabawi?
 — Dwa, a najwięcej trzy dni.
 W czasie tej rozmowy zeszli obydwaj na dziedziniec. Wychodząc spostrzegł Rodille, że Wicherek zostawił przez zapomnienie otrzymany list w pokoju na stole. W końcu Rodille otworzył drzwiczki powozu, złożył tłumok na siedzeniu i pomógł chwiejącemu się na nogach zbiegowi wsiąść do powozu.
 — Jakie mam dać polecenie woźnicy? — zapytał Rodille.
 — Niech jedzie w kierunku północnym — odpowiedział Wicherek słabym głosem.
 — Mam zaszczyt życzyć panu szczęśliwej podróży i szczęśliwego powrotu. Naprzód woźnico, a raźno!
 Rzekłszy to, Rodille obiegł wóz, skoczył na ko-