Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/66

złożoną. Potem najął Rodille na jedną dobę stajnię, gdzie chwilowo landarę i konia pomieścił. Załatwiwszy się z tem, udał się do swej kancelaryi na ulicy muzealnej i zapytał o Laridona. Pisarze nie poznawszy własnego szefa wskazali mu drzwi do gabinetu prowadzące.
 Tandeciarz już od dwóch dni nie widział swego towarzysza i niepokoił się. I on także nie poznał wchodzącego człowieka i zapytał czego żąda. Rodille ubawiwszy się niewiadomością swego towarzysza. dał się wreszcie poznać. Laridon nie mógł się dość nadziwić.
 — Potrzebuję ciebie — przemówił Rodille — bo chcę łapać dłużników.
 — Dlaczegóż się nie udasz w tym względzie do sądu handlowego?
 — Wolę sam zająć się tą czynnością.
 — Prawdopodobnie dlatego, aby kosztów oszczędzić.
 — Ta razą nie strzeliłeś kulą w płot.
 — Cóż mam robić?
 — Będziesz woźnicą.
 — Ja woźnicą? krzyknął Laridon. — Ależ ja nigdy w życiu nie miałem bicza w ręku!
 — To bagatela. Dam ci potulnego konia i łatwo dasz sobie z nim radę.
 — Nie mogę przecież w czarnym fraku i białej krawacie zasiąść na koziołku.
 — Znajdziesz we wozie bluzę i czapkę.
 — Wielki Boże! Co będzie, jeźli który z naszych klientów mnie pozna?