Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/61

 — Ależ on nie może się obejść bez kamerdynera i niezawodnie prośbie odmówi.
 — Musisz mu pan na ten czas dać zastępcę, za którego ręczyć możesz.
 — Zastępcę? Zkądże go wezmę do dyabła?
 — Jestem gotów panu usłużyć.
 Lorrain uderzył się ręką po czole, wypróżnił szklankę i roześmiał się na całe gardło.
 — A! teraz rozumiem wszystko. Pan sobie ze mnie żartujesz, a ja jestem zanadto dobry człowiek, abym się mógł za to pogniewać. Możesz pan dalej jechać, jeźli ci się to podoba.
 — Daję panu najuroczystsze słowo honoru, że mówię seryo.
 — Więc chciałbyś pójść do mego pana?
 — Tak jest.
 — Ależ to niepodobne do prawdy!
 — Dlaczego?
 — Naprzód dlatego, że nie znam pana wcale i nie mógłbym ręczyć.
 — Więc mnie pan podejrzywasz?
 — W tak ciekawych okolicznościach nie mogłoby być inaczej.
 — W każdym razie byłoby to bardzo śmieszne, bo wiesz dopiero, czego żądam, a nie wiesz wcale, co ci za to mogę ofiarować.
 — Mów pan, a zobaczymy.
 Rodille dobył z kieszeni pięciu banknotów po tysiąc franków, rozłożył je na stole i rzekł:
 — Najprzód daję panu pięć tysięcy franków, a potem, gdy od Grelu powrócisz, zobowiązuję się