Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/59

 — Z ochotą poświęcę ci uszy kochany panie kolego.
 — Wiesz pan zatem, że pierwszą moją myślą było, udać się zaraz po objedzie do pana Vicomte z Coursolles.
 — Czy chciałeś z nim mówić?
 — Z nim? Ani słowa.
 — A z kimże?
 — Z panem.
 — Pan żartujesz.
 — Mam polecenie udzielić panu ważnych wiadomości i postawić wniosek, od którego pańskie szczęście zależy.
 — Moje szczęście? Przyjmuję wniosek bezwarunkowo, bo jeszcze nigdy przeciw własnemu interesowi nie działałem. Więc o cóż chodzi?
 — Zaraz się pan o tem dowiesz, lecz pozwól, abym ci wprzód zadał kilka pytań.
 — Z ochotą będę panu odpowiadał.
 — Jak długo służysz pan u Vicomtego?
 — Służę, odkąd z podróży powrócił i ten dom zamieszkał, więc sześć miesięcy.
 — Kto pana do niego sprowadził?
 — Nikt. Ja sam przedstawiłem mu się. Mam dobre świadectwa i przyjął mnie natychmiast.
 — Ileż panu płaci?
 — Sześćset franków.
 — To bardzo mało?
 — Co robić? Bierze się, ile można.
 — Cóż oprócz płacy dostajesz?
 — Bardzo mało i nie mam żadnych bocznych