Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/57

pieniądze nie rachując wcale.
 — Winszuję ci kolego. Czy nie byłoby rzeczą możliwą, abyś mi się wystarał o miejsce u twego pana?
 — Dlaczego nie!
 — Z pewnością?
 — Daję ci słowo. Pomówimy sobie przy stole. Bardzoś mi się podobał kolego.
 Za godzinę potem siedzieli Rodille i kamerdyner Wicherka w osobnym pokoiku, gdzie dla nich nakryto. Na stole gorzały cztery świece, czego dotąd nigdy nie było. Kucharz prześcignął samego siebie. Dano wyborną pieczeń, kurczę à la Marengo, bażanta, sałatę i rozmaite jarzyny. Wszystkiego było podostatkiem, a wina odznaczały się obfitością i dobrocią.
 — Czy pański zwyczajny objad także jest taki, jak ten? zapytał Lorrain z uśmiechem.
 — Nasza kuchnia jest o wiele lepsza — odpowiedział Rodille z pozorną pańską niedbałością.
 — Nie może być!
 — Jest tak, jak mówię.
 — Ha! być może.
 — Nie mówiłbym, gdyby tak nie było.
 — Wierzę panu i odwołuję moją uwagę. Niech mi się pan postara o miejsce.
 — Dlaczego panu tak spieszno? Czy jesteś bez miejsca?
 — To nie.
 — Więc masz złego pana i chcesz go porzucić.
 — I to nie. Mówiłem panu, że go mam za dobrego, lecz słysząc co mi powiedziałeś, nabyłem