Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/56

zjem objad, który pan zapłaci.
 — Zaraz zobaczymy, czy tak będzie.
 Fortuna zawiodła Rodillego także i tym razem.
 — Powiedziałem to panu z góry, krzyknął Lorrain — nie masz pan szczęścia i ostatnie spodnie mógłbyś dziś przegrać.
 Rodille sięgnął do kieszeni i wyciągnął całą garść złotówek i banknotów.
 — O cóż tu chodzi? Widzisz pan przecież, że dziś jestem przy pieniądzach, a zresztą, to jest rzeczą wcale obojętną, kto płaci, jeźli tylko dobrze zjeść możemy.
 Rzekłszy to, stuknął kilkakrotnie o stół, a gdy gospodarz się zjawił, zapytał go, czy nie ma osobnego gabinetu.
 — Mam panie! Obok sali znajduje się osobny gabinecik.
 — Dobrze! Zjemy tam objad. Niech nam pan każę przygotować jak najlepszy. Zapłacę, co się będzie należało, a po wino zejdź pan sam do piwnicy i daj nam jak najlepszego.
 — Do dyabła kolego — rzekł Lorrain zdziwiony — pan to dobrze rozumiesz. Musisz mieć miejsce nielada i dobrze ci płacą.
 — Nie skarżę się. Miejsce mam rzeczywiście dobre.
 — Ileż ci płacą?
 — Tego nie wiem.
 — Jakto, tego nie wiesz?
 — Mój Boże! Jakżebym mógł wiedzieć? Mój pan jest bardzo bogaty i wspaniałomyślny, daje mi