Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/49

 — Dobrze! Będę u pana wieczorem w niedzielę.
 — Czekam pana.
 — Gdy dziesiąta uderzy, zadzwonię.
 — A wtenczas papiery już będą, w porządku.
 — Co do tego, może pan Vicomte być zupełnie spokojny. Najsurowszy badacz nie będzie ich podejrzywał. A potem, nie kupuje pan przecie kota w worku. Nie zapłacisz pan pierwej, dopóki papierów nie oglądniesz.
 Na tem skończyła się pogadanka. Rodille otworzył drzwi i przemówił:
 — Nie potrzeba panie Vicomte, abyś się trudził przez kancelaryę. Tędy jest drugi wychód. Racz pan za mną postąpić.
 Rzekłszy to, Rodille wyprowadził gościa z gabinetu, a potem pożegnał niskim ukłonem mówiąc:
 — Do widzenia w niedzielę wieczór, panie Vicomte.
 Zaledwie wszedł do gabinetu, zrzucił czarny frak, przywdział surdut brunatnej barwy i zamienił daszek na czapkę. Tak przebrany pospieszył wschodami na dół jak strzała i zdążył na ulicę w chwili, kiedy Coursolles siedząc w kabryolecie, odebrał lejce z rąk grooma. Koń pokłusował raźno, a Rodille biegł z tyłu. Po kilku minutach Rodille ustał w biegu, tak bardzo był zadyszany. Na szczęście spostrzegł fiakra. Wskoczył do wozu i krzyknął na woźnice:
 — Czy widzisz ten kabryolet jadący przed nami? Dziesięć franków, jeźli w ślad za nim pojedziesz.
 — To się da zrobić obywatelu.
 Koń batem ściągnięty pospieszył, co mu sił