Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/33

tnie bawię samotna.
 — Być może, że pobyt na tem miejscu w dzień jest zachwycający.
 — Chociaż słońce przyświeca, to przecież to miejsce nie jest wcale weselsze dla tego.
 — I pani chętnie tu bawisz?
 — Chętniej, niż gdziekolwiek w innem miejscu. Skoro tylko wolną jestem, natychmiast tu się udaję.
 — Wiec to dzikie miejsce nie nasuwa pani ponurych myśli, nie napawa bojaźnią?
 — Właśnie ta ponurość pociąga mnie i odpowiada, memu usposobieniu najzupełniej.
 Potem nastąpiła chwila milczenia.
 — Pani! rzekł Paweł z widoczną nieśmiałością — to co powiedziałaś zasmuca mnie i serce mi ściska. Czy pozwoli pani, abym jej zadał jedno pytanie?
 — Dlaczegożbym nie miała panu pozwolić?
 — Więc odpowiesz mi pani?
 — Odpowiem, jeźli to w mojej mocy będzie. O cóż chcesz mnie pan zapytać?
 — Czy pani jesteś szczęśliwą...
 Blanka zadrżała.
 — Ja jestem szczęśliwą! — rzekła zmienionym głosem — ach! nie mój panie! Ja wcale szczęśliwą nie jestem.
 — Opowiedz mi pani przyczynę tego nieszczęścia, które tak zaciężyło na tobie.
 — Więc niewiadomo panu, kim jestem?
 — Wiem, że się nazywasz Blanka.
 — Czy nie wiesz pan, w jakim zostaję stosunku