Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/29

 — Nie — odpowiedziała Blanka słabym głosem — to nic.
 — Lecz ten upadek?
 — Jest skutkiem chwilowego osłabienia.
 — Czy życzy pani sobie, abym ją zaniósł do domu?
 — O nie! odpowiedziała żywo dziewczyna — chcę pozostać na dworze.
 Paweł Mercier oglądnął się i ujrzał pod ścianą domu kamienną ławeczkę. Wziąwszy Blankę na ręce, zaniósł ją tam z wszelką ostrożnością.
 — Czy lepiej pani teraz?
 — Zdaje mi się, że tak, mój panie.
 — Czuje się pani mocniejszą?
 — Sądzę, że jeszcze nie.
 — W takim razie nie może tu pani pozostać. Pójdę i zawiadomię doktora.
 Paweł Mercier zrobił poruszenie, jak gdyby się chciał oddalić.
 Blanka powstrzymała go i rzekła błagalnym głosem:
 — Nie czyń pan tego, proszę cię o to bardzo.
 — Ależ pani potrzebuje pomocy...
 — Mylisz się pan, nie potrzebuję jej wcale.
 — Czyż nie potrzeba skutecznemi środkami temu osłabieniu zapobiedz?
 — Nie panie, tego nie potrzeba wcale. To osłabienie jest skutkiem niezwykłego natężenia. Kilka chwil spokoju przywrócą mi siły.
 — Przynajmniej pozwól mi pozostać tak długo, dopóki jej oczekiwania nie spełnią się.