Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/205

 Zaledwie wymówił te słowa a Blanka uklękła, chwyciła ręką niewidoczny przedmiot i znikła w ciemnej głębi.
 — No, musimy iść za nią — zauważył Rodille.
 — Rozumie się — odpowiedział Horner — lecz ta ciemność uniemożliwia to, ślepi nie mogą wychodzić na odkrycia.
 — Na to jestem przygotowany, oto światło.
 Rodille zapalił dwie świece woskowe, podał jedną towarzyszowi. Po wspomnionych obręczach, które były tak blisko siebie jak szczeble u drabiny, zeszli szybko na dół i znaleźli Blankę w szerokim chodniku. Horner rzekł do niej:
 — Prowadź nas pani dalej.
 Powoli i jak maszyna szła jasnowidząca naprzód. Po chwili zatrzymała się, wskazała miejsce w murze po prawej stronie i rzekła:
 — Tędy idzie droga.
 — Trzeba mur przebić?
 — Tak jest. A potem jeszcze pięć murów i jesteśmy przy skarbie.
 — Dziś nie możemy nic przedsięwziąć bez narzędzi — zauważył Horner.
 — Mamy je tu za pięć minut, bo przewidując te przeszkody ukryłem wszystko co potrzeba w ruinach. Za chwilę jestem tu napowrót.
 Po kilku minutach przyniósł narzędzia. Mężczyźni wzięli się do ciężkiej roboty, bo te mury pochodziły jeszcze z rzymskich czasów. Pracowali do rana t. j. do piątej godziny a przebili przecież dopiero dwa mury. Pozostawała im wiec na przy-