Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/204

Znaleźli Blankę stojącą nad okrągłym, do studni podobnym otworem, jeden tylko krok naprzód a byłaby upadła w przepaść.
 Rodille schylił się, podniósł kamień i rzucił go w dół, a po kilku sekundach słychać było, że padł w wodę, wydając głuche, słabe i zaledwie słyszalne echo. Mężczyźni popatrzyli na siebie niespokojnie a Rodille rzekł:
 — Do czarta, zdaje mi się, że to znacznie głęboko.
 — Dowód, że ta przepaść idzie przez całą skałę i że znajdujemy się wysoko nad powierzchnią morza.
 — Blanka się pewnie myli; tu nie znajdziemy żadnego skarbu.
 Horner zwrócił się do jasnowidzącej:
 — Dla czego zaprowadziłaś nas pani nad tę przepaść?
 — Ponieważ do skarbu żadna inna droga nie prowadzi.
 — Dwadzieścia drabin nie wystarczy na tę głębią.
 — To zbyteczne. Dla mnie nie ma żadnej ciemności; widzę szereg żelaznych obręczy, które są dość silne aby oprzeć ręce i nogi i zstąpić odważnie w przepaść.
 Horner zapytał:
 — Trzeba iść aż na dno?
 — Nie; w głębokości dwudziestu stóp otwiera się szeroki chodnik, który prowadzi do podziemnego sklepienia.
 — Jesteś pani w stanie prowadzić nas?
 — Tak jest.
 — A więc prowadź.