Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/203

 Mimowolnie słuchając usiadła Blanka i szepnęła tylko:
 — A więc po to tu przyszłam.
 Po kilkunastu sekundach była pogrążona w śnie magnetycznym.
 — Co pani widzisz?
 — To, co przed kilku dniami.
 — Co jest pod nami?
 — Podziemne sklepienie.
 — A w niem?
 — Skarb niezmiernej wartości.
 — Zaprowadź nas pani do ukrytego wejścia.
 Blanka podniosła się, a było to po raz pierwszy, że ona w śnie magnetycznym się poruszała, na co obaj mężczyźni patrzyli z ciekawością i zajęciem. Blanka szła powoli, lecz więcej jak automat, który nie chcąc idzie za wewnętrznem urządzeniem kółek. Zamknięte oczy nie mogły ją prowadzić, a przecież obchodziła ostrożnie każdą przeszkodę, nie dotykając się jej, idąc pewną nogą przez kamienie i pnie drzew, a pewniej nawet jak Rodille i Horner na jawie i z otwartemi oczami. Tak przyszła do wschodów czworograniastej wieży, która miała tylko połowę dawnej wysokości, jej wchód zasłaniały cierniste gałęzie, wyższe i gęściejsze tutaj jak na każdem innem miejscu; tu wydawały się one nie do przebycia. Nie czując zupełnie ostrych cierni, jak się zdawało, zginała jasnowidząca gałęzie i szła dalej przez nie, podczas gdy one za nią znów się zawierały, a obaj mężczyźni mogli wtedy dopiero iść dalej, gdy sobie twarz i ręce podarli cierniami.