Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/199

przeszedł Sosseliu i zbliżał się do Lormine, gdy oczy ćmić mu się poczęły, a pod jego nogami ziemia chwiać mu się zdawała.
 — Odwagi, odwagi — mówił on — to nic, ja ją odszukam, bo ja ją odszukać muszę.
 Oparł się na lasce, lecz sądził, że ona się gnie pod nim jak pręcik. Paweł zachwiał się i upadł bez przytomności w wilgotny rów, ciągnący się wzdłuż drogi.
 Z tego stanu obudziło go uczucie zimna i gorąca, a gdy otworzył oczy ujrzał źle ubranego mężczyznę z siwą brodą, który mu w zimnej wodzie zamaczaną chustkę do czoła przykładał i do gardła wódkę z flaszki wlewał. O kilka kroków stał wózek, a przy nim nędzny, chudy koń i wielki wyżeł był w pobliżu.
 — No, lepiej teraz? — zapytał ów człowiek, gdy Paweł oczy otworzył.
 — O wiele lepiej! Mam to panu zawdzięczyć.
 — Robiłem to, jak mogłem. Miałem pana za umarłego, gdym zobaczył, że pan tam leżysz. Lecz Bogu dzięki, przeszło to jakoś. Ale skądże to przyszło?
 — Nie wiem. Owładnął mię obłęd i upadłem.
 — Pan z daleka przychodzi?
 — Z Paryża.
 — Piechotą? — zawołał Vaubaron, on to bowiem był.
 — O nie, piechotą przychodzę dopiero z Rennes, lecz jużem się do tego przyzwyczaił i zrobiłem wczoraj piętnaście mil.
 — A dzisiaj siedm. A to rozumie pańskie znu-