Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/188

 W obecnych okolicznościach było to majątkiem dla Pawła, który nie miał ani jednego sous i był literalnie bliskim śmierci głodowej. Prawdziwie boskiem zrządzeniem przyszła mu ta nieoczekiwana, niespodziana pomoc. Pojął to młodzieniec i modlitwą, z głębi serca dziękował za nią Bogu i łączył podziękowanie swemu szlachetnemu dobroczyńcy.
 Noc się już zbliżała, gdy przyszedł na ulicę Amandiers-Popincourt. Nie chodziło mu już o to, by się tajemniczo przeskoczeniem muru dostać do zamkniętej przestrzeni. Postanowił stanąć przed Hornerem i prosić o swą narzeczoną Blankę, a w razie odmowy grozić mu pośrednictwem komisarza policyi.
 Zadzwonił i rzekł do służącej, która wyszła:
 — Chcę mówić z panem Hornerem.
 — Nie znam go.
 — Chciałem powiedzieć z panem Leroux — odpowiedział Paweł, domyśliwając, że prawdziwe nazwisko Hornera było służącej nieznanem.
 — Ach! pan Leroux... A, jeżeli pan chciałeś się z nim widzieć, to już za późno.
 — Odjechał! — zawołał Paweł.
 — Tak, jak pan mówisz... niedawno, o trzeciej godzinie z swoim przyjacielem i małą panną w pięknym powozie!... a gdybyś pan widział pocztyliona i konie!... cała dzielnica była w oknach. Jeżeli chcesz pan jechać za nimi, to radzę panu pospiech.
 Paweł opuścił głowę, służąca patrzyła na niego ciekawie.
 — A, teraz pana poznaję: byłeś pan już tutaj?