Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/184

w twarz i było widać na niej znużenie, gdy wzruszonym rzekła głosem:
 — Ach co za przeszkody! Mur, jeszcze jeden... znów jeden i tak ciągle dalej.
 — Mury niezniszczone?
 — Nie.
 — Nikt przez nie nie przeszedł od czasu jak je pierwotny właściciel opuścił?
 — Nikt jeszcze.
 — Dobrze. Cóż dalej?
 — Nie mogę, zdaje mi się, że umrę ze znużenia.
 Horner prowadził swe dzieło dalej i rzekł:
 — Dalej, ja rozkazuję.
 Nagle wydała Blanka okrzyk konwulsyjny, żaden z obecnych nie odważył się odetchnąć nawet; wreszcie rzekła jasnowidząca:
 — Widzę wiele złota zakopanego od dawna; gdybym mogła brodzić w złocie, dostałoby mi do kolan.
 — Nie widzisz pani żadnych drogich kamieni? zapytał Horner, którego głos drżał ze skąpstwa i chciwości.
 — Jest także skrzynia pełna rubinów, szmaragdów i dyamentów.
 — Wiesz pan dosyć? zapytał Horner.
 — Obudź ją pan, dziś jeszcze jedziemy tam extrapocztą.
 — Nie obawiasz się pan zwrócenia na siebie uwagi?
 — Cóż to szkodzi? Jedziemy jako bogaci ludzie dla przyjemności. Bądź pan w przeciągu trzech