Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/173

 — To chciałeś pan tutaj co ukraść?
 — Ukraść! — zawołał Paweł, drżąc z wściekłości i przestrachu.
 — Jak pan tutaj się dostałeś?
 — Przelazłem przez mur ogrodowy.
 — Uczciwy człowiek ma drogę przez bramę.
 Blady jak trup bełkotał Paweł:
 — Chciałem mówić z panną Blanką.
 — To znasz ją pan?
 — Tak jest i kocham ją.
 Młody człowiek oczekiwał, po tych powoli wymówionych słowach gwałtownego wybuchu gniewu; doktor jednak stał zamyślony kilka sekund i powiedział:
 — A, pan dajesz rozwiązanie zagadki, której od dnia wczorajszego nadaremnie szukam. Pan źle zrobiłeś, żeś się sam wydał, gdyż nie pierwej puszczę pana, aż powiesz coś z Blanką zrobił.
 — Pytasz mnie pan, com z nią zrobił?
 — Dokąd zaprowadziłeś pan biedną sierotę, którą pan kochasz? Odpowiadaj pan! pan uprowadziłeś dziewczynę w mojej nieobecności!
 Paweł zbladł jak ściana, i zawołał drżącym głosem:
 — Nie żartuj pan z mego przerażenia! Jeżeli jej tutaj nie ma, to przysięgam panu na moje życie, że tylko w nadziei widzenia jej wszedłem do pańskiego domu.
 — Pańskim kłamstwem nie dam się oszukać, — zawołał Horner, stając tak, że się znajdował między młodym człowiekiem a drzwiami, aby mu