Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/166

 — Cóż to się wydarzyło? zapytał Rodille zadziwiony.
 — Do stu dyabłów, coś nader szczególnego! Wydarzają się rzeczy wcale niepojęte, a w końcu podstawa ich jest przecież widoczną. Tutaj jednak brak, mi wszelkiego gruntu. Rozważ pan tylko, interesują się mną, śledzą moich kroków i mieszają się do moich interesów.
 — Ale któż to?
 — Tego nie wiem.
 — No to przynajmniej musisz pan mieć na kogoś podejrzenie?
 — I tego nie. Siedzę w myśli i szperam, i nie znajduję nikogo, na któregobym mógł wskazać.
 — Cóż się właściwie stało? Powiedz mi pan bo dotychczas nie wiem o niczem.
 — Czytaj pan — odpowiedział Horner, podając ten sam list Rodillemu, którym go tenże do kawiarni zaprosił.
 Urwisz czytał pozornie z największą uwagą kilka wierszy, odpowiedział na koniec:
 — I czegoś się pan ważnego stąd dowiedział?
 — Wcale nic.
 — Jakto?
 — List ten, bez podpisu, był niczem innem, tylko niedobrym żartem, albo łapką.
 — Ależ w jakim celu.
 — Albo aby mię na dudka wystrychnąć, albo jak sądzę, aby na mnie zastawić sidła, w którebym popadł.
 — To zdaje mi się wcale nieprawdopodobnem.