Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/161

gdy drżącym głosem zawołała:
 — Ja pańską żoną! Nigdy! Nigdy! Jak długo Bóg na niebie!
 — O nie bądź srogą, droga Blanko, nie składaj pani przysięgi, której nie dotrzymasz i potem może żałować będziesz.
 — Wiesz pan przecież że to niemożebne.
 — Na świecie nic nie jest niemożebnem.
 — Wiesz pan że kocham Pawła i że tylko do niego należeć mogę!
 Rodille zgrzytnął zębami, zmarszczył brwi i tupnął nogą wołając:
 — Nie mów tego pani! Nie wymawiaj pani imienia znienawidzonego mi rywala, i strzeż się rozżarzać w mej duszy ogień zazdrości, albo bój się o tego, którego kochasz! Mercier jest mi jeszcze obojętnym i nie czyń pani tego, abym go nienawidził jako nieprzyjaciela. Moja nienawiść byłaby tak gwałtowną, jak miłość!
 Myśl o niebezpieczeństwie, jakie z tej nienawiści dla jej kochanka wypłynąć mogło, czyniła ją prawie szaloną, i wybuchnęła płaczem, który dotychczas wstrzymać usiłowała; upadła przed nędznikiem na kolana i jęczała:
 — O mój panie, jeżeli mię rzeczywiście kochasz, jak to pan mówisz, to nie dozwolisz mi umrzeć z rozpaczy, grożąc temu, którego kocham!
 — Przysięgam, że ten młodzieniec będzie mi świętym, jeżeli mu pani odmówisz.
 — Pan nie znasz go tak jak ja! Milszą mi stokroć śmierć, niźliby on miał mię opuścić.