Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/159

 — Zaprowadź mię pan do niego, on oczekuje mię pewnie z taką samą niecierpliwością, jak ja go widzieć pragnę.
 Zamiast odpowiedzi postawił Rodille świecę woskową na boku, przysunął krzesło, usiadł i rzekł najspokojniej:
 — A teraz moje dziecię, mówmy otwarcie...
 — Ależ mój panie — przerwała mu Blanka — na to nie ma czasu i jak panu wiadomo, nie po to tu przyszłam, lecz aby widzieć Pawła i pielęgnować go.
 — Tylko nieco cierpliwości, mamy dosyć czasu, bo nikt tu panią nie oczekuje, moje dziecię.
 — Jakto, nikt mię nie oczekuje tutaj?
 — Tak jest!
 — Paweł przecież wie, że musiałam panu towarzyszyć?
 — Ani słowa.
 — Dlaczegożeś pan powiedział, że przychodzisz od niego?
 — Bo prawdopodobnie pani inaczej nie przyszłabyś.
 — O, wystarczyło powiedzieć mi, że Paweł ranny, że cierpi, a byłabym poszła z panem na koniec świata. A może obawiasz się pan aby zbyt wielka niespodzianka jemu nie zaszkodziła; więc dobrze, przygotuj go i powiedz mu że ja tu jestem!
 — Ależ moja kochana — odpowiedział Rodille ze złowrogim uśmiechem — nikt tu na nas nie czeka.
 — Jakto?
 — Pani myślisz, że on tu jest, a ja panią za-